Kasterlee – Marathonwandeling

Het eerste weekend dat er mooi lenteweer werd voorspeld moest ik met beide handen aangrijpen om terug een grote wandeling te maken. Het werd deze in Kasterlee, 42 km zag ik wel zitten en vond ik een mooi alternatief voor de Nacht van Vlaanderen in Torhout in juni.

Diep in de nacht vertrokken om rond 6 uur in de ochtend aan te komen. Een parkeerplaats gevonden net aan de voordeur van de sportzaal. is nog nooit gebeurd, maar vond het wel fijn dat ik na de aankomst niet ver meer moest stappen of zoeken naar de wagen.

Ik wist op voorhand niet wat mij te wachten stond. Na 100 meter direct het bos in en dat was (vond ik) wel pittig op en neer. Ik dacht toen nog “och ja, een park waar er 1001 in een dozijn zijn”. Maar als snel bleek dat de tocht van bos naar bos, van natuur naar natuur ging. Geen modderbaden (ondanks de regen van de voorbije maanden), Wikipedia leerde mij dat de bodem vocht doorlatend is door zand en leem. De eerste 10 km zelfs geen enkele wagen tegen gekomen. Wat is dit een mooie streek om te wandelen. De pijlen hingen ook goed en er waren er voldoende om blindelings de tocht te doen. Hier mogen ze in het Nederlandse Vlissingen wel eens een puntje aan zuigen!

Onderweg ook een aantal leuke gesprekken gehad. Over de marathons van Londen, parijs, Antwerpen … met iemand die herstellende is van een knie probleem. Maar nu aan het inlopen is om later in het jaar de toeristische versie van Compostella te doen. Of iemand die al ettelijke keren de Dodentocht heeft gedaan en vol verwachting al uitkijkt naar die van 2024.

Bij alle lange afstanden heb ik zo een aantal wandelaars of een groep waarmee ik haasje over doe. Deze keer was dat ook zo. Ze blijven als groep langer op de rustposten plakken. Herkenbaar met een t-shirt van “Mieke Pap Goes schit” (150 km). Die hebben me een aantal keren met een rotvaart voorbij gestoken. Rond kilometer 35 heb ik mijn wagonnetje aangehangen en achteraan hun tempo bijgebeend. Wat was dat snel zeg! Op een stuk verharde weg slaagde ik daar wonderwel in, het gaf een euforische kick. Een ware beleving om eens die snelheid te halen. In mijn eentje zou dit nooit gelukt zijn. Bij het opdraaien terug in het bos, heb ik mij laten uitzakken. Ik had ze nog kilometers lang in het vizier. Betekent dat mijn motor niet was stil gevallen, maar op een eigen hoog tempo door het bos getrokken. Mocht verder een verharde weg geweest zijn, zou ik waarschijnlijk nog een aantal kilometers kunnen volgen.

In de toekomst zal ik verder oog hebben voor wandelingen die in de buurt zijn. Is de moeite om af te zakken voor de groene pracht van de Kempen.

[sgpx gpx=”/wp-content/uploads/gpx/activity_14760694611.gpx”]