Ergens begin 2010 is het idee gerijpt om deel te nemen aan de Dodentocht. In een tijd waar internet nog niet zo ingeburgerd was. Geen idee meer in welke mate ik reeds had kennis gemaakt met Wandelsport Vlaanderen en hun “wandel bijbel” op papier. Het idee was er en ik ben gestart met wandelen. Dat waren vooral wandelingen in de buurt die ik zelf maakte. Met het doel op afstand en tempo te wandelen. Maar nog geen uitgepijlde wandeling van organisaties.
Het was wandelen met sport schoenen, met alle gevolgen van dien. Er waren wel altijd blaren die om de hoek kwamen kijken. De apotheek afgelopen om stelselmatig gebruik te maken met Compeed klevers.
In die beginjaren liep ik rond met een Garmin Forerunner 305 toestel rond de pols. Een kloef van een horloge, die er in de hedendaagse normen er niet uit ziet. Het heeft uiteindelijk lang geduurd voordat ik een goed toestel gevonden heb om die lange afstanden mee vast te leggen. Dat is ook allemaal een leerschool doorheen de jaren geweest. Ondertussen al jaren tevreden van de Garmin Fenix 7s om mijn wandelingen mee vast te leggen. Hoewel ik ondertussen ervaar dat de batterij op het nippertje is voor lange afstanden van 80 tot 100 km.
De eerste grote georganiseerde wandeltocht was de Nacht van Vlaanderen in Torhout. Ik wou vooral ervaren hoe het aanvoelde om tijdens de nachtelijke uren te stappen. De 42 km was meer dan genoeg om dit te ervaren. Ik ben toen thuis gekomen met enorme blaren op beide hielen. Toen wist ik dat de Dodentocht met dit schoeisel niet zou lukken. Bij de apotheek om de hoek dan doos met kompressen en ontsmettingsmiddel gehaald om zo snel mogelijk terug een beetje normaal te kunnen stappen.
Nog een kleine twee maanden voor de boeg om andere schoenen te zoeken. Uiteindelijke bij AS Adventure geland voor echte botinnen om te stappen. De volgende weken stond het inlopen van deze schoenen op het programma.
Bornem en de Dodentocht waren een jaarlijks terug kerend item uit de Journaals uit mijn kindertijd. Ik vermoed dat ik dan met de trein ben afgereisd richting Bornem. Met de overstap in Sint-Niklaas en een doordringende geur op het perron van spray tegen stijve spieren (benen). Hoe een mens nog zulke details voor de geest kan halen.
In Bornem zelf de massa gevolgd. De start was toen nog in de straten, gewoon achteraan aansluiten. Later heeft men de startplaats nog een aantal keren verplaatst. Wikipedia geeft aan dat we dat jaar met 10605 aan de start stonden. Alles was nog nieuw en ik had geen flauw benul waar ik aan begon.
Onderweg ook geleerd dat een katoenen t-shirt geen goed idee was. De stof schuurde aan de tepels, waardoor die bijna begonnen te bloeden. gelukkig had ik nog een vers exemplaar mee. De pijn bleef aanwezig maar minder erg.
Dat eerste jaar ook een maaltijd mee besteld. Dat was dan ook de enige keer. Ik herinner me vooral dat ik lang moest wachten in de rij. Met als gevolg sterk verzuurde benen.
Uiteindelijk na 23 uur 15 min terug aan de start in Bornem. Met een gemiddelde snelheid van 4,3 km/uur. Ik was super blij en er ook heilig van overtuigd dat ik dit nooit, maar dan ook nooit meer in mijn leven zou doen.
Wandelen is een virus, die ik nooit meer ben kwijt gespeeld. Ondertussen zijn er reeds 7 geslaagde en uitgelopen edities van de Dodentocht gevolgd. Als je de light editie van 2022 door de extreme hitte als een volwaardige Dodentocht meetelt. Daar is er bij sommige wel discussie over.
