Als je me vraagt wat dit wandeljaar mij gebracht heeft? Dan is dat gewoon “wow”. Met het verleggen van mijn horizonten richting Wallonië en Nederland.
Experimenteren
Heftige bleinen die ik overhield aan de Dodentocht, door de regen in de nachtelijke uren en waarschijnlijk schoenen die (net ietsiepietsie) te klein waren ben ik gaan experimenteren met het intapen van mijn voeten. Eerlijk? Dan denk ik bij mezelf: “waarom ben ik daar in godsnaam niet eerder mee begonnen”? Niet echt goed weten welke tape hiervoor nodig was, hoe het juist diende aangebracht te worden … kortom het onbekende zal hier een grote rol in gespeeld hebben. Sindsdien heb ik reeds meerdere lange tochten gestapt en nooit nog een blaar gekregen.
In dezelfde periode ook compressiekousen aangekocht. Het was in het begin even wennen, maar ondertussen moet ik eerlijk bekennen dat ik niet meer zonder aan de start van een wandeling wil komen. Het zorgt er bij mij voor dat de benen niet meer verzuurd geraken tijdens het stappen. Als ik er nu 20, 40 of 80 heb opzitten, ze voelen telkens opnieuw aan alsof ik net 100 meter gestapt heb.
Nederland
De ontdekking van het jaar voor mij zijn de Kennedymarsen van Someren en Waalwijk. Dat was telkens 1 groot feest van begin tot einde. Deze organisaties wisten er een totaal spektakel van te maken. Met de lokale bevolking die mee deel uitmaakt van het gebeuren. Overal was er muziek, ambiance, sfeer en gezelligheid. Of het nu 22 uur in de avond was of 8 uur s’morgens, dat maakte totaal niets uit. Telkens ook heel prominent de wandelaars of lopers op een centrale plaats in het gebeuren plaatst. De afstand is net is minder dan de Dodentocht of de Slag om Landen met respectievelijk 100 en 111 km. Waardoor het voor velen misschien veel haalbaardere tochten zijn. Het is wel wennen om na 80 km een microfoon onder de neus geduwd te krijgen. Huh, dan komt er soms enkel wat onverstaanbaar gestamel over de lippen.
Schrijf deze deze tochten maar bij op je “bucket list”, één keer in je leven hieraan deelnemen is als wandelaar een ware “must-done”.
Maar ook de Vlissingen, Groede en Roosendaal waren voor mij meer dan de moeite waard. Hier kwam ik telkens weer tot de ontdekking hoe de natuur er gewoon een deel uitmaakt van het leven. Of het nu strand, bos of heide was telkens weer was het genieten van de pracht en praal rondom me heen. Wennen was het wel aan de handleiding die van bij de start werd mee gegeven. Het duurde even voordat ik de nodige afkortingen kon ontcijferen. Heel opvallend is dat men bijhoud wie er onderweg is en of de wandelaar op het einde van de dag wel terug is binnen gekomen.
Wallonië
Hier primeert nog veel meer dan elders de natuur rondom je heen. De omgeving leent er zich natuurlijk ook uitstekend voor. Het gaat er allemaal wat minimalistischer aan toe. Rustposten komen ofwel kort op elkaar en daarna bijna niets meer ofwel moet je het stellen met een plaatselijk café waar net een mosselfestijn voor de plaatselijke bevolking heeft plaatsgevonden. Dat geeft natuurlijk ook zijn authentieke charme. Ik kan ook nog de tip meegeven om nooit te laat aan de start te verschijnen als je een afstand vanaf 30 km wil stappen. Na 8 uur s’morgens mag je het soms al vergeten om eraan te beginnen. Laat me zeggen dat dit me al een paar keer is overkomen.
Dit zijn voor mij ideale tochten om eens mijn hoofd leeg te laten lopen. Niet veel volk onderweg, goed uitgewerkte parkoers met voldoende pijlen om niet te verdwalen. Bijna altijd zeker van bos en een heuvelend landschap met verassende wendingen.
Toekomst
Wat de het wandeljaar 2018 met zich in petto heeft, is nog koffiedik kijken. Mag het ook een jaar worden zonder blessure leed en een opperbeste gezondheid. Zodat ik verder op ontdekkingstocht kan gaan om nieuwe wandelingen te ervaren en te ontdekken.
Aan allen alvast heel veel wandelplezier in 2018
