Waar blijven de wandelaars? Dat vraagt een mens zich ondertussen wel af. Al ettelijke georganiseerde wandelingen gedaan en de aantallen blijven ondermaats.
Dat dit zo zou zijn in de maanden bij de heropstart na de Covid-19 pandemie, dat was te verwachten en wel te begrijpen. Ondertussen zitten we echter al vele maanden ver. Toch zijn er opvallend veel minder wandelaars aanwezig.
Waar zijn al die mensen dan gebleven? Misschien is het een samenloop van omstandigheden die hier een rol spelen. De perfecte storm om een groot woord te gebruiken.
Ondertussen hoor je her en der dat er wandelclubs zijn opgehouden te bestaan. Wat voor andere clubs in de omliggende gebieden de mogelijkheid zou bieden om deze leden aan te trekken voor hun eigen club. Vermoedelijk lukt dit onvoldoende en stopt een deel met wandelen door het verlies van sociale cohesie, verbondenheid.
Wandelingen die dan wel plaatsvinden trekken minder volk aan dan voor de pandemie. Ondanks het goede weer en een mooi parkoers. Dat zie je ook als je je wagen wenst te parkeren. Moest je vroeger straten verder een plaatsje zoeken, kan je nu in veel gevallen voor de deur parkeren.
We weten allemaal dat de 60+ generaties hard getroffen zijn door de pandemie. Misschien voelen we nu de impact hiervan in ons dagelijks leven.
De stijgende kosten voor energie en brandstof zullen er ook voor zorgen dat men de verplaatsing minder in overweging gaat nemen. De auto thuis laten en de fiets nemen kan nog. Of helemaal niet meer gaan wandelen omdat het onbetaalbaar is geworden.
Was de Dodentocht voor de pandemie in een oogwenk uitverkocht. Krachttermen als het Tomorrowland van de wandelingen werden niet geschuwd. Maandenlang was er gesakker met wachtlijsten om alsnog te kunnen deelnemen. Het feit dat het een jubileumeditie was zal ook wel meegespeeld hebben.
Toch zien we dit jaar dat de 13000 plaatsen nog niet volzet zijn. Maanden na de start lukte het mij alsnog een ticket te bemachtigen met een startnummer net boven de 10000. De verhoging van de inschrijvingsprijs hoor ik hier en daar ook als reden vallen om de kat uit de boom te kijken.
Dat het wandelen een knauw heeft gekregen is ondertussen wel duidelijk. Minder duidelijk is om één oorzaak hiervoor aan te duiden. Velen zullen zich wel herkennen in één of meerdere hiervan om toch eens een weekendje wandelen over te slaan.
Hoe zou de situatie trouwens zijn bij onze Noorderburen? Is daar dezelfde evolutie aan de gang? Of is dat ginder minder voelbaar?
Ik kan na jarenlang wandelen deze sport en beweging ten stelligste aanraden. Het is een goedkope activiteit, lidgeld wordt geheel (of gedeeltelijk) terugbetaald door de Mutualiteiten, je leert mensen kennen onderweg, het maakt je hoofd vrij van de dagelijkse beslommeringen, het is gezond, je komt buiten, je komt op plaatsen waar je anders nooit zou komen, ontdekken van prachtige stukje natuur ….. en iedereen kan gerust verder aanvullen met wat wandelen voor hem of haar betekent.
