Waalwijk (NL) – 80 van de Langstraat

Sinds vorig jaar staat de Kennedymars van Waalwijk met stip aangekruist in mijn wandelagenda. Ondanks de lange afstand gebeurt het ernaar toe leven op een veel rustiger manier dan de Dodentocht. Het verschil van 20 km zal er wel voor iets tussen zitten. Maar toch, het blijft een inspanning die dient geleverd te worden voor iedere wandelaar. In zo’n tocht kan er altijd veel mis gaan.

Dit jaar later vetrokken richting Waalwijk, daar parkeren net aan de voordeur lukt. Een moment van minder stress. Start nummer gaan ophalen en tegelijk bekende wandelvrienden tegen het lijf lopen. Iets drinken, wat bijpraten om daarna samen richting startzone te stappen om de andere lopers te vergezellen.

Na de start lukt het iedereen snel om wat eigen ruimte rondom zich te creëren om een eigen start tempo aan te nemen. De grote groep beweegt zich richting buitenwijk van Waalwijk om via een plaatselijke lus terug het centrum binnen te stappen om daarna de nacht in te gaan richting Drunen. Wat natuurlijk direct opvalt is de sfeer die de bewoners van De Langstraat aan deze KM mee geven. Overal feestende mensen, luide muziek, vuur korven en als men denkt van dit was het dan, kwam er meer van dat achter iedere bocht. Ik blijf er versteld van staan hoe een ganse gemeenschap zich zo achter deze tocht zet. Een rijen dikke mensenzee om tussen te stappen, aangemoedigd te worden. Je zou haast denken de Mont-Ventoux op te rijden of de Ronde van Vlaanderen te rijden. Kippenvel momenten. Van alle leeftijdscategorieën van 7 tot 77 jaar. Dat ze zichzelf de “De leukste KM van Brabant” toe-eigenen is een understatement die kan tellen. Ze mogen hier collectief trots op zijn.

Samen met een “Facebook-Teentje” de tocht aangevat. Onderweg telkens tot de vaststelling komen dat het vuur in de vuurmanden toch wel erg hoog oplaait op veel plaatsen. We maakten telkens terug de bedenking dat dit eens ooit fout moet aflopen. Soms metershoge vlammen onder een boom of in de buurt van huizen (sommige met rieten daken), … en ja hoor brandweer sirenes loeiden in de verte en bleken voor een vernielde party tent bedoelt te zijn. Ondertussen ging het feest enkele meters gewoon verder. We konden als Belgen slapend rijk worden door overal Gas-boetes uit te schrijven. Lucratiever dan meespelen met de Lotto, met een gegarandeerde opbrengst.

Luide “Hamer” (* inside joke)-muziek, schlagers of ambiance langs de kant van de weg of het nu 21 uur s’avonds is of 7 uur in de ochtend, het maakt niet uit. Als wandelaar krijg je altijd op het juiste moment een portie om tijdens een zwak moment je terug een boost te geven om verder te kunnen. Opvallend hoeveel liedjes over gebroken harten of zuipende bierfestijnen gingen. Zonder één druppel alcohol te nuttigen zou je er dronken van worden.

Vanaf het tweede deel van de tocht ging het er iets rustiger aan toe. De feestvierders waren toe aan wat welverdiende slaap en er was wat meer natuur. Maar net op tijd was er wel iemand die de juiste boost kon geven op het moeilijkste moment van de overgang naar de ochtend op te vangen.

Voor wandelaars die graag een lange afstand wandeling willen doen, maar in het verleden op hun limieten botsten tijdens de Dodentocht van Bornem. Zijn de KM van Waalwijk en bij uitbreiding die van Someren een prima alternatief. In de eerste plaats speelt het psychologische aspect een belangrijke rol van een afstand die 20 km korter is. Bij 40 km kan men zichzelf al op peppen van halfweg te zijn en kan het aftellen reeds van start gaan. Het is ook zo dat de catering hier uitstekend, sorry uitmuntend te noemen is. Waardoor je als wandelaar niets te kort komt. Met bevoorradingsposten van maximum 5 km afstand van elkaar is het een “walking dinner”. Ook het sfeer/feest gehalte speelt een belangrijke rol. Wat de afstand op mentaal vlak direct een stuk korter doet lijken dan die in werkelijkheid is.

Wat me deze keer ook terug trof was hoe het Rode Kruis en bij uitbreiding de vrijwilligers / postverantwoordelijken bij de (grote) rustposten de wandelaars screenden. Reageren ze vlot, hoe is hun stap, wat doen ze tijdens het rusten. Men is ook niet te beroerd om pro-actief mensen aan te spreken met de vraag “Hoe gaat het?”, “Heb je voldoende rust genomen” of om tips te geven of zelfs mensen eruit te plukken. Een heel actieve aanwezigheid op de rust- en controle posten. Maar ook onderweg was er een mobiele Rode Kruis brigade op de fiets actief. Ook om mensen aan te spreken op een ongedwongen positieve manier, maar ook zien hoe de wandelaar reageert.

Vorig jaar viel mij dit reeds op in Someren en Waalwijk en dit jaar keek ik eens wat het Rode Kruis / Vlaams Kruis in Bornem aan de slag was. Er is natuurlijk een verschil tussen maximaal 3000 vs 13000 wandelaars, maar misschien moet men toch eens overleg plegen om te zien hoe de Nederlandse collega’s dit aanpakken. Door een zichtbare en pro-actieve rol op te nemen zit er toch wel een groot verschil op. Ook rekening houdend met het cultuur verschil van de altijd extroverte Nederlander en een introverte Belg / Vlaming.

Altijd blij om een lange afstandswandeling te kunnen uitstappen, niets is evident op deze afstanden. Er kan zoveel gebeuren die ervoor zorgt dat stoppen zich opdringt. Zelfs dan is het nooit, maar dan ook nooit een mislukking te noemen. Aan de start komen is reeds een overwinning op jezelf.

Waalwijk zou Waalwijk ook niet zijn zonder een uitstekend georganiseerde organisatie samen met de inzet van vele vrijwilligers die deze tocht mogelijk maakt voor de duizenden wandelaars. Net zoals de plaatselijk inwoners hun duit in het zakje doen door te zorgen voor een ongeëvenaarde sfeer beleving onderweg.

Iedereen verdient van mijn kant een diepe buiging met diep respect voor een geslaagd weekend.

*Gabber-muziek