Someren (NL) – 58ste Kennedymars

Na twee Covid jaren keek ik met mijn volle goesting uit naar terug een normale editie van deze Kennedymars. De afgelopen twee jaren deze mars in Someren tussen alle lockdowns en grens sluitingen door in mijn eentje gewandeld. Ik vond het toen telkens iets hebben om in alle stilte doorheen de dorpen en gemeenten rondom Someren te stappen. 

Maar ook dit jaar kon in niet ontsnappen aan de wereldse actualiteit. Vanaf Gent tot diep in Nederland reden er drie ambulances van met stickers die verwezen naar het UUF oftewel het “United Ukraine Foundation”. Ze reden heel gedisciplineerd na elkaar, met duidelijk maar één doel voor ogen. Zo snel mogelijk ter plaatste geraken. 

Ook op de terugweg op zondag werd ik voorbij gestoken door een vijftal wagens met nummerplaat uit Ukraine. Ik werd er telkens heel stil van.

Ruim op tijd in Someren, op de parkeerweide voor de wandelaars kwam ik nog enkele landgenoten tegen. In de babbel wat kunnen vertellen van wat er hen te wachten zou staan. Kort door de bocht kwam het neer op “80 km party”.  Na het ophalen von onze nummers, scheiden onze wegen.

Vroeg op tijd, men was nog volop bezig met de laatste hand te leggen aan nadars, een viskraampje kwam nog last-minute aan. Vond het eigenlijk allemaal een beetje aan de late kant. Kan ook aan mijn inleving van tijd op dat moment liggen.

Dan begint men met de opwarming, met de micro in het publiek om verhalen te sprokkelen. Ik ruilde nogal snel mijn plaatsje aan het podium tegen de nadars, naar veiliger en anoniemere oorden. Een verspreking van 63 die eigenlijk 36 duizend Euro moest zijn voor het Kankerfonds. Een gênant “oeps” momentje voor de uitspreker. Voorstelling van de nieuwe inspreekster voor dit jaar, De atletiekclub die met de vlam binnen kwam om te onsteken, officiële volksliederen van Amerika en Nederland … en dan was het tijd om te vertrekken.

Aangezien er geen druk achter zat bij mij, kon ik nogal snel mijn eigen natuurlijk wandel tempo vinden. Een compleet ander gevoel dan enkele weken terug in Rijsbergen. Waar de plotse tijdslimiet door mijn hoofd speelde, maar evengoed de hoge temperaturen zonder veel zuurstof in de lucht.

Het feest kon beginnen, een mars die je als wandelaar minimaal één keer moet meegemaakt hebben. Van horen zeggen, is nog iets totaal anders dan het feest beleven. Het enige is je erin onder dompelen als wandelaar en je totaal overleveren aan de magie ervan. 

Wat ik eigenlijk nog altijd niet begrijp is dat er zo weinig Belgen de oversteek maken naar Nederland. Onbekend? Onbemind? Of is de landsgrens het grote obstakel? 

Door een kleine hapering aan een putdeksel in de straat. Net voorbij de eerste post in Helmond aan de praat met twee lokale wandelaars. 

In de ochtend ook nog twee landgenoten gesproken. Waarvan er eentje de week na Bornem een tochtje start over 365 km in 6 dagen. Vertrekkende uit Oostende. Massa’s respect hiervoor maar ik pas hier compleet voor. Dagen na elkaar wandelen is niet aan mij besteed, laat staan om er ook nog de heuvelend landschap van de Vlaamse Ardennen en later de Ardennen te doorkruisen. 

Bij de aankomst is het mij gelukt om de inspreker, de vuurdoop van de vrouwelijk inspreekster te ontlopen. Ik kwam net na een groep jonge vrouwen met de handen vol bloemen. Ze had daarvoor alle aandacht, er deskundig tussen geglipt. Volgens mij heeft de fotografe aan de aankomst mijn manoeuvre opgemerkt, aan haar non-verbale gelaatsuitdrukking te zien. 

Het was nog “relatief” vroeg in de voormiddag, de meeste wandelaars waren nog onderweg. Geen drukte op het Wilhelminaplein, dus snel nog mijn medaille laten graveren en de pendelbus opzoeken.

Voordat ik in de wagen stapte, nog veranderen van schoenen. Na het uitdoen van de zware wandelschoenen was het mijn plots duidelijk dat er grote blaren zaten aan te komen. Niet echt gevoeld tijdens het stappen, maar nu hadden ze alle ruimte. Auto rijden zou een pijnlijke ervaring worden, voeten plaats je juist steunend op de hielen aan de pedalen. 

Na het uitdoen van de kousen, weghalen van de tape … was duidelijk dat er deze keer een directe interventie nodig was. Deze moest open om het vocht eruit te laten vloeien. Kon echt niet anders. 

Ik kijk met een tevreden gevoel terug op deze Kennedymars. Na twee officieuze edities in mijn eentje, terug een officiële versie. Het gaf het gevoel van terug thuis te komen met volk rondom je heen en het feestgedruis waarvoor Someren van heinde en ver voor gekend is. Op naar volgend jaar.