Een lange nachtelijke autorit bracht me in de Nederlands Limburgse stad Sittard. De gratis parking van DSM was nog stil en leeg. Het gaf me ruimte en tijd om de benen even te strekken. Nog een rustmomentje in te bouwen om daarna alle voorbereidingen te treffen. Schoenen aandoen, keuze’s maken van wat ik wel of niet ga meenemen tijdens de tocht. Tijd nemen om me voldoende in te smeren met zonnemelk.
Met de eerste bussen richting de markt van Sittard. In de tent waren al enkele wandelaars, het marktplein was nog (min of meer) leeg. Feestmuziek knalde reeds door de muziekinstallatie. Om later plaats te maken voor de lokale fanfare en een overijverige in-prater die veel nadruk legde dat vandaag tijdens de 56ste editie de 1000ste wandelaar zal binnenkomen. Het marktplein was al goed volgelopen tegen 5 uur wanneer het startsein werd gegeven.
Zoals bij elke gezamenlijke groep start wordt je de eerste kilometers voortgedreven door de massa. Gelukkig werden de nauwe straatjes ingeruild door brede lanen door het industrieterrein van Sittard. Iedereen had zo de ruimte om zijn eigen tempo te gaan zoeken. Iedereen opgewekt en goedlachs en luid pratend. Met hier en daar muziek die uit een rugzak knalde.
Op weg naar de eerste verzorgingspunt Camping Böhmerwald had ik het koud. Mezelf vervloekend dat ik persé licht wou stappen. Gestart zonder trui of licht vestje in mijn korte mouwen. Zelfs de opkomende zon was nog niet krachtig genoeg om het frisse gevoel weg te nemen. Het mooie natuurgebied, vlaktes van weiden en bewerkte landbouwgronden zorgden voor voldoende afleiding. Grote slierten van wandelaars voor me en even omkijken en daar hetzelfde tot het oog ver kon reiken.
Nu de zon zijn werk deed en de omgeving opwarmde begonnen de lange afstanden tussen de rustposten door te wegen. Hier en daar wel een verloren waterpost door de plaatselijke bevolking ingericht. Met een heel basic aanbod smachtte ik wel naar wat cola om suikers en cafeïne op te doen. Mijn flesje dat ik meehad was na 42km al leeg en ergens in een vuilnisbak gekieperd.
Het stappen tot Thor ging goed, zeer goed zelfs met een gemiddelde van 6km per uur was ik echt wel trots op mezelf. Daar heeft de lange afstand tussen de verzorgingspunten me de das omgedaan. Mijn anderhalve liter in twee flessen tussen Maasbracht en Thor moeten beginnen rantsoeneren. Het was niet omdat er ergens muziek kwam aanwaaien dat er een mogelijkheid was om deze aan te vullen. Pas om dat moment viel me het verschil van beleving bij de lokale bevolking op. In vergelijking met andere Kennedymarsen dat ik tot op heden heb gedaan.
In Thor werden de wandelaars al vlug een zijstraat binnen geleid om niet door massa te moeten stappen. Het lokale volksfeest was aan de gang. Hier alles bij kunnen vullen met water, zeker anderhalve liter water aan bekertjes gedronken. Het éne na het andere ging er meer dan vlot in. De zon brandde hevig, drinken drinken drinken was de boodschap. Angstig uitkijkend hoe lang het zou duren voordat ik opnieuw water zou kunnen bijvullen.
De straten van Thor zouden niet misstaan in een kasseien voorjaarsklassieker als De Ronde of Parijs – Roubaix. Het was op dat moment meer een mentale opdoffer bovenop de warmte. Ik voelde aan mijn voeten geen pijn om over de kasseien te stappen. Het was meer een mentale opdoffer bovenop de warmte die mij hier de moed ontnam.
Op naar het Vlaamse gedeelte van het parcours. Deze overgang ging gelukkig rustig. Hier leefde de Kennedymars toch wel meer dan in Nederland. Ieder dorp had wel zijn feestje aan het lokale café of restaurant. Met veel volk op de been. Hier krijgt een mens terug courage en moed om verder te stappen. Dit gevoel ging vlug terug weg toen het drukker werd langs het water en in de plaatselijke dorpen. Senioren op hun e-bike die in volle vaart op je afkomen. Ervan uitgaande dat ze alleen op het fietspad zijn en de wandelaar wel opzij zal en kan springen. Tja, sorry maar na ruim 50 km te stappen in de brandende zon was dat in mijn geval niet meer van doen. Wat heb ik gevloekt eerst stil in mezelf, later ook hardop. Zeker als je dan nog flauw weg op de achtergrond nog negatieve commentaar hoort over de wandelaars die hun weg versperren, dan had ik het helemaal gehad. Dan maar de focus gaan leggen op het mooie uitzicht op het water en de plezierboten die in het glinsterende water voorbij varen.
Bij Maaseik de brug over terug terug op Nederlandse bodem. Een lange file van wagens die daar de grens wouden oversteken richting België. De warmte speelde me nu echt wel serieus parten. Het tempo zakte weg. Of het. Nog niet erg genoeg was kwam er nu een snorfiets recht op mij af tot op 30 cm van mij om daarna nog net uit te wijken. Als extra schrikmoment kon dit wel tellen. Gelukkig was de mobiele discobar er terug. Deze gans de dag rond me heen gehad met de gekende mix van feestnummers. Een oppepper en langs deze weg een merci voor de feestelijke ambiance onderweg.
Mijn focus begon nu te liggen op Sittard. De kilometers gaan aftellen. Maar gezond was dit ook niet. Om de minuut op mijn Garmin kijkend en mezelf vervloekend waarom ik dat nu echt wel deed. De aankomst kon niet snel genoeg komen op dat moment. Elk moment van oriëntatie kwijt met één wetenschap. De laatste 8 tot 10 km (in mijn beleving) waren dezelfde als bij het heengaan. Vanaf dan had ik herkenningspunten. De snelheid ging de diepte mezelf vooruithelpend. Achteraf moet ik toch nog een redelijke snelheid gehaald hebben. Maar zo beleefde ik dat niet op dat moment.
De spoorweg overgang was er teveel aan. Moeten stoppen voor een trein. Trein weg, slagbomen omhoog en direct terug omlaag voor de volgende trein. Net bij het gedacht ik moet opnieuw op gang komen in een kleine massa terug moeten stoppen. Hier lieten de benen maar vooral mijn moraal me in de steek. Was het startsein om tegen beter weten in ieder plekje waar ik kon zitten of even tegen aan kon leunen te gebruiken. Ik zag veel volk voorbij komen die snel gingen. Mezelf iedere keer opnieuw op gang trekkend om door snelle wandelaars die nog fris leken te zitten voorbij gestoken te worden. Enkele kilometers verder kwam ik erachter dat we hier samen met de 40 km aan het stappen waren. Dat verklaarde veel en de moed kwam terug. Nog voorbijgestoken worden door een groep die heel stil was. Deze doorgewinterde wandelaars (Rhein-an-Marsch t-shirt) waren 30 km toch wel veel luidruchtiger.
De laatste opdoffer was die bij het binnenkomen van Nieuwstadt. Had geen rekening gehouden dat dit de voorlaatste stad voor Sittard was. Mentaal niet op voorbereid, doorheen de wijken hier bijna overal waar kon gestopt. Nooit echt langer dan 2 minuten. Gelukkig waren niet de benen het probleem, maar was het “koppeke” die niet meewou.
Eénmaal op het grondgebied van Sittard was het alsof ik gebeten was door een wesp en kon ik zonder probleem weer tempo maken. Het einde kwam in zicht. De tent, de muziek …. Een marktplein vol met mensen, rode loper, … wat kan er op zulk moment nog mooier zijn dan dat.
Een pendelbusje stond klaar en ik kon direct naar de DSM parking. Hier alle tijd genomen om eerst tot rust te komen. Veel water te drinken en verschillende keren diep te zuchten. Andere schoenen aan doen, verversen bovenkledij en alles klaar maken om de rit naar huis aan te vatten. Ik wou nog zover mogelijk geraken nu het nog klaar was buiten.
Bij het wegrijden van de DSM parking nog een korte maar vooral een verassende ontmoeting gehad.
Sittard was een leuke Kennedymars maar voelde heel basic aan. Wat door het warme weer extra in de verf werd gezet door een gebrek aan extra waterposten onderweg. In de horeca iets bestellen was voor mij geen optie, daar de bestelling te lang op zich zou laten wachten (verzuring benen). Gans de dag geen “Goeiemorgen” of “zet ‘m op” gehoord. Was ook iets die mij opviel in vergelijking met de Kennedymarsen van Waalwijk, Someren en Altena.
Max elevation: 196 m
Min elevation: 145 m
Total climbing: 672 m
Total descent: -650 m
Average speed: 1.58 m/s
Average cadence: NAN
Total time: 14:39:53
