Een blik op mijn agenda leerde me in het begin van deze week dat er echt wel nog een lange tocht moest gedaan worden in de aanloop van de Dodentocht begin augustus. De enige mogelijkheid bleek die van Rijsbergen te zijn. Woensdag ochtend kon je nog online inschrijven, snel een online formulier ingevuld, geld overmaken en de organisatie op de hoogte brengen van mijn betaling.
Snel antwoord terug met de vraag of het de eerste keer was in Rijsbergen en of ik al eens een Kennedymars had gelopen. Beide positief kunnen beantwoorden. Ik kon geen weg meer terug. Net zoals bij mijn inschrijving eerder dit jaar voor de Waterpoortloop bleek ook nu het weerbericht niet mijn kant te kiezen. De komende dagen volop regen, regen en nog eens regen. Een déjà-vu gehalte overmande mij.
Nog snel alle mogelijke wandelkledij een waterdichte behandeling gegeven. Met de hoop dat dit mij zou beschermen tegen het ergste leed. De kracht van het water.
Donderdag koffer vol geladen met alle mogelijke scenario’s in mijn achterhoofd. Kortom alles wat ook maar in mijn wandel-kleerkast lag die mogelijk dienst kon doen werd mee genomen. Ik zou dan vrijdag avond ter plekke voor vertrek wel de allerlaatste selectie maken. Liever teveel mee naar Rijsbergen dan te weinig was mijn motto.
Op de grasparking in Rijsbergen volop bezig met het beslissen wat ik in mijn reservetas zou steken. Hoorde ik daar niet een een bekende stem die ook net toekwam. De wandelmaat waar ik eerder de Kennedymarsen van Ooltgootplaat en Altena had gelopen dit jaar.
In de startplaats heerste een gemoedelijke sfeer gevuld met Nederlandse jovialiteit en positieve gemoedelijkheid. Een eerste keer lopen en toch het gevoel krijgen dat je “thuis” kwam.
Het startsein werd gegeven en de groep wandelaars trekt zich op gang. Wij behoren tot de trage starters, onze Nederlandse vrienden vliegen uit de startblokken met snelheden die mij pijn zouden doen. Met een gerust hart dit observerend met de gedachte 80 km ligt nog ver voor ons uit.
De start was droog met de harde belofte met zich meedragend “er komt nog regen langs, heel veel regen”. Met de positieve gedachte dat “elke droge kilometer onder de voeten, een gewonnen kilometer is”.
De eerste lus van 20 km hadden we droog doorstaan. Hop naar de tweede lus die wel regen met zich mee zou dragen. Pas na een dertigtal kilometers losten de wolken hun beloofde verhaal in. Tijd om de poncho boven te halen en dit alles ondergaan. Ik voelde snel aan dat bij de volgende doortocht aan de startzaal na de tweede lus van 20 km er kledij ververst zou moeten worden.
Tijdens dit nachtelijk wandelen met Buienradar als begeleider kwamen de zotste scenario’s naar boven. De één al zotter dan de andere met een steeds groter wordende onwaarschijnlijkheid factor elvendertigduizendste. Voordeel was dat de tijd in de ellendige regen sneller voorbij ging en vooral de kilometers onder de voeten werden vermalen. Een mens haalt hier gewoon courage uit de grootste ellende van de neerstortende regen. De conversatie met jullie delen zou afbreuk doen aan de magie van het moment.
Het ochtendgloren begon zich stilletjes aan te mengen en de derde lus van 40 km kon aangevat worden. Na een nieuwe check-up van de natte kledij. Deze lus kon ook apart aangevat worden en luisterde naar de naam “De vijfdorpenloop”.
Waren de nachtelijke lussen al oorverdovend stil bij momenten, dan zaten er in deze lus heel veel stukken natuur in, die van elk menselijke inmengingsgeluid werd ontdaan. Gewoon één worden met de natuur, fluitende vogels, kikkers, bomen, … een compleet plaatje. Dit is echt de kracht van deze tocht, deze omgeving.
Om de 6 tot 7 km een rustpost waar de vrijwilligers van dienst de wandelaars vol positieve vibes tegemoet kwamen. Met deze weersomstandigheden was dit telkens opnieuw een hartverwarmende ontmoeting.
Net zoals onderweg de korte gesprekjes met medewandelaars. Of net ietsjes meer. Waar we aanvoelden dat een langer gesprek toch wel deugd zou doen in een dip. Over alles en nog wat aan de praat geraakt en dit deed duidelijk wonderen. Een korte zinnetje van enkele seconden werd al vlug een gesprek van kilometers lang. We lieten hem duidelijk vol hernieuwde energie achter ons. Later bij de aankomst in de startzaal kwam die nog naar onze tafel om ons expliciet te bedanken voor het gesprek en om hem hernieuwde energie te geven. Dan dacht ik bij mezelf wat kan het leven toch mooi zijn. Als je met zoiets eenvoudigs als een babbel zo’n een grote daad kan verwezenlijken voor iemand anders. Alle regen smelt hierbij in het niets.
Thuis gekomen was het tijd om de schade die de regen had gemaakt te aanschouwen. De tape had onderaan een bruine kleur, als de muren van een ondergelopen kelder. Daaronder zat er op mijn rechterhiel een blaar. De eerste keer loop ik een blaar op de hiel sinds ik de tape gebruik. De hevige regenval zal hier wel veel mee te maken hebben. Langs de andere kant stelt zich ook de vraag of mijn schoenen wel voldoende waterdicht zijn. Duidelijk niet dus. Toch wel een aandachtspunt voor de toekomst. Tijdens het stappen heb ik nooit het gevoel gehad dat er daar een blaar was gevormd.
Dit was mijn eerste keer Rijsbergen en kan deze tocht aan iedereen aanraden. Voor de gemoedelijke sfeer, de stille eenwording met de natuur en de mogelijkheid om drie keer je reservetas te consulteren. Twee keer als je terugkomt naar de startzaal en één keer op tassen transport op 66 km.
Proficiat aan alle vrijwilligers die zich vol enthousiasme hebben ingezet om deze tocht mogelijk te maken. Dikke duim omhoog.
Max elevation: 16 m
Min elevation: -22 m
Total climbing: 690 m
Total descent: -704 m
Average speed: 2.00 m/s
Average cadence: NAN
Total time: 15:43:49
