Vier dagen voor de start me in een zotte impuls ingeschreven voor deze Kennedymars. Sinds vorig jaar was bij mij het idee aan het rijpen om ook tochten te doen waar niet de grote massa op afkomt. Deze leek met een maximum van 200 deelnemers daar perfect aan te beantwoorden.
Met een klein hartje de afreis aangevat. De hevige regenval van de voorbije dagen begon me toch wat zorgen te baren. De autorit gaf me genoeg tijd om de vraag te stellen. “Hoe zot kan je nu zijn op een schaal van 1 tot 10?” Ik kwam telkens uit op het verontrustende “elvendertig”. voor het vertrek nog een extra bagage aangemaakt met reserve kledij. Alles wat ik maar kon vinden die nog van pas kon komen, erin gepropt.
Bij het me klaarmaken onder de autoklep van de wagen zag ik dat er nog een “teentje” Stijn net op Facebook had ingecheckt en aanwezig was in Ooltgensplaat. Samen in het verleden al enkele Kennedymarsen in Nederland gestapt. Dat werd een leuk en onverwachts weerzien in de regen. Al snel werd duidelijk dat we de tocht gezamenlijk zouden stappen.
Inchecken het plaatselijk dorpshuis waar het gezellig druk was. Met een live orkestje die zorgde voor de nodige sfeer. Tijd om de begeleidende brief te bekijken met de noodnummers, rustposten, de typische Nederlandse routebeschrijving. Wat opviel was dat de tocht toch wel langer was dan 80 km. Met de hevige regenval kon dit wel tellen.
Een korte speech van de voorzitter om iedereen goede moed toe te wensen en de mededeling dat het parkoers was omgedraaid in vergelijking met vorige edities. Klokslag middernacht konden we met een kleine 100 man de tocht aanvangen. Hopend dat de regen snel zou ophouden, volgens de app kon dit wel eens snel gebeuren. Startend op ons eigen tempo kwamen we al snel achteraan het peloton terecht. Daar kwam enkele kilometers buiten Ooltgensplaat snel verandering in. De eerste helft van de stappers hadden een pijl mislopen. Hevig geschreeuw, het flitsen van lampen doorheen de donkere nacht. Oef iedereen was terug op het juiste pad. En wij niet meer de laatsten.
De eerste dijken kwamen eraan en het werd al snel duidelijk dat niet enkel de regen een bepalende rol zou gaan spelen. Maar vooral de wind die (schuin) op kop stond. Eigenlijk op voorhand nooit echt rekening mee gehouden. Lange stukken op de dijk zonder enige vorm van bescherming. Een beetje struiken of een afgelegen woning deed tijdelijk wonderen. Wind die wegviel voor enkele tientallen meters om daarna in alle hevigheid terug los te barsten. Wat deed het deugd om de dijk af te mogen gaan en korte bocht te maken zodat de wind even niet meer in het gezicht beukte. De mentale opdoffer maakte na een kleine vier uur plaats voor een zucht van “oef” het is gestopt met regenen. Bij de voorbereiding aandacht besteed om de wandeljas met een product te behandelen om deze waterdicht te maken. Dit leek nu wel zijn vruchten af te werpen.
Op de rustpost halfweg van de gelegenheid gebruik gemaakt om de onderkledij te verversen. Dit voelde droog aan en gaf terug extra hoop en moed. De nacht had plaats gemaakt voor de dageraad. Alle voorzieningen om goed zichtbaar de nacht door te komen konden in de reserve tas gestoken worden. Nog wat balast minder om mee te zeulen. Wat deed het deugd die lekkere kippensoep met een dik gesmeerde boterham. Hier niet te lang blijven zitten en de tocht verder gezet.
Wat was het een heerlijk gevoel om de wind achter ons te laten en volop te gaan genieten van het wondermooie landschap die voorgeschoteld werd. Natuurgebieden volgden elkaar op. De tientallen windmolens die een superdag beleefden met hun wieken zoevend doorheen de lucht. Wat was dat een imponerend geluid die alles in het landschap naar de achtergrond verschoof. Een enkel kanon om vogels weg te jagen die dit zoeven overstemde en een onverwachte schrikreactie opleverde.
Het Fort van Sabina dook plots op in het landschap. Neen, het was dus niet afrit “Sabrina” dat ik langs de snelweg in het donker op de heenrit had gelezen. Na een hartelijke ontvangst konden we er een pannenkoek en een hardgekookt ei nuttigen.
Via Dinteloord ging het richting de vestingstad Willemstad. Wat was de weg lang ernaar toe. Met rechte stukken doorheen velden. De vermoeidheid begon zijn tol te eisen. Het minste wat we zagen was al voldoende om er gekke dingen van te maken. Eerst de buitenvesten van de stad om daarna over te gaan naar de binnenvesten. Reikhalzend uitkijkend om ook eens door het stadje te stappen. Via de mooi gerestaureerde windmolen en de brandweerkazerne werden we vakkundig het stadje buiten geloodst. Achteraf bij het bekijken van de registratie van Garmin gezien dat we wel degelijk de vestingstad rond zijn gegaan. Op dat moment voelde dat niet zo aan. Tientallen kilometers stappen doet wel iets met het oriëntatie gevoel van een mens.
Na de rustpost keken we vol ontzag uit over het water naar de brug die we over moesten. Mentale voorbereiding om de bocht te maken en de wind terug op kop te krijgen. Nog eerste een bos in om uit te komen op een brug. Wat was dit een gevaarlijk stukje weg. Auto’s zoefden van beide kanten voorbij. Dit in combinatie met een harde wind die je tegen de vangrails sloeg. Blij dat dit korte stukje voorbij was.
Hollands Diep en de Volkerak zorgden voor een nieuw keerpunt. De bocht met de wind werd genomen, deze hadden we vanaf nu terug pal op kop. Een eerste proeverij werd ons voorgeschoteld bij het oversteken van de brug. Niet de meest veilige plek om te stappen. Auto’s die voorbij scheuren en een harde wind die je tegen de vangrails plakt. Blij dat dit stukje brug achter de rug was.
De zorgen over de wind werden even op de achtergrond gezet. De aanblik van een jonge bestuurder die met zijn vrije tijds jeep stoer deed met het oprijden van de dijkhellingen. Zorgde voor wat hilariteit. Omgekeerd zal die jonge gast ook wel plezier beleefd hebben aan mij. Ik zag dat mijn handen nogal opgezwollen waren. Met de armen op en neer en zwaaien met de handjes in de lucht.
Oei een toilet zonder een rustpost. Een kleine mentale afknapper op dat moment. Ik had gehoopt dat er toch nog wel iets was voordat we de dunne landstrook moesten aanvatten met het water als partner. Gelukkig stonden ze op het einde van de parking op ons te wachten in een tent waar de wind stevig aan rukte. Snel wat drinken en terug de weg op.
Daar was de dijk met de harde wind op kop. De witte schuimgolfjes op het water gaven al een indicatie over de ernst. Dit was gewoon beuken tegen de wind in. Met rukwinden die je gewoon deed stilstaan. Voorovergebogen met het hoofd naar beneden een kilometerslange dijk. Voor ons zagen we een eenzame wandelaar en aan de horizon waren er nog twee. Maar niets gaf de indruk dat er ooit een einde aan zou komen. Stoppen had geen zin, maar mentaal was dit over de eigen grenzen gaan. Wat een geluk dat we met zijn tweeën waren. Merci compagnon voor de goede zorgen. Zelf nog nooit zo afgezien tijdens één van de vele tochten. Eindeloos wind, recht voor je de zwarte dijk, links de snelweg (maar die leek wel van een andere planeet te komen) en rechts het water die gretig het spel met de wind meespeelde. Dat was puur afzien, eigen grenzen verleggen, een andere optie bestond niet.
Plots was het einde van de dijk daar en daar ging het helemaal mis met mij. Bij het overstappen van het hek bleef mij rechterbeen in de lucht hangen met hevige kramp in de kuit. Uitschreeuwend van de pijn stond ik daar, de weg blokkerend voor de wandelaars achter mij. Wat een geluk dat men daar in de beschutting van de struiken nog een rustpost had geïnstalleerd. Een fysiotherapeut kwam me ter hulp en masseerde de kuit. De hevige pijn ebde weg en ik kon voorzichtig naar de rustpost stappen. Na enkele bekers water en bekomen van de eerste emoties trokken we verder. Men had ons gezegd dat het ergste voorbij was met nog een kleine 4 km op de teller tot de startzaal. Met nu en dan eens stil te staan en de kuit te masseren kon ik telkens de eerste tekenen van terugkerende kramp de kop in drukken.
Nog nooit zo content geweest om de startzaal binnen te stappen. Binnenkomst aangeven en daarna richting de EHBO om de kuiten nog eens te laten masseren voordat ik de terugreis ging aanvatten. Er was geen fysiotherapeut aanwezig maar men ging hun best doen. Bij het uitdoen van de linkerschoen ging het opnieuw mis. Het was nu de beurt aan deze kuit om in kramp te gaan. Met moeite op de tafels gekropen (dit mag je letterlijk nemen) om beide kuiten te laten masseren. Wat deed dit deugd. Merci voor de goede zorgen.
De krampen zullen er gekomen zijn door het gevecht met de harde wind op de dijk. In mijn gevoel was het puur stormweer. In combinatie met onvoldoende drinken en eten tijdens de inspanning. Ook rekening houden met de gure weersomstandigheden waarmee deze Kennedymars van start ging. Een uitputtingslag is het minste wat je ervan kon zeggen.
Deze organisatie verdient een dikke pluim. Neen zelfs een Award. Zo goed georganiseerd met overal heel vriendelijke mensen die zoveel positiviteit uitstraalden. Rustposten waar je de nodige drank en eten kon krijgen. Van een lekkere boterham met kippensoep tot een pannenkoek.
Deze tocht is voor mij één van de mooiste dat ik al gedaan heb. Het zal te maken hebben met de combinatie van alles. De natuur, de harde inspanning die moest geleverd worden, de compagnie, het mentale gevecht en de fysieke weerbots ervan.
Via deze weg wens ik zeker iedere deelnemer die aan de start is verschenen Voor de 80 of de 110 kilometer proficiat wensen.
Ik kijk terug met een heel voldaan en goed gevoel. Ondanks de geleden pijnen en de mentale strijd tegen de weergoden.
https://www.eilandennieuws.nl/nieuws/algemeen/7774/waterpoortloop-onder-extreme-omstandigheden-
Max elevation: 235 m
Min elevation: 191 m
Total climbing: 2913 m
Total descent: -2930 m
Average speed: 1.54 m/s
Average cadence: NAN
Total time: 16:19:18
2 thoughts on “Ooltgensplaat (NL) – Waterpoortloop”
Comments are closed.