Hoogerheide (NL) – 23ste Brabantse Wal Wandeldag

De wandeling ging al goed van start. Aan het derde rondpunt was ik de pijlen al kwijt. Doorheen de zware regenbui op dat moment had ik een tijdje 100 meter achter iemand aan gewandeld en plots was die weg. Er van uitgaande dat die persoon ergens was af geslaan ging ik op zoek naar de pijl. Niets te vinden, even terug gekeerd om te kijken aan de bomen, verkeerspalen, … niks noppes te zien. Dan maar het natuurgebied ingestapt om zelf een lus in elkaar te steken. Gelukkig had ik voor vertrek nog eens gekeken waar de mogelijke rustposten zaten en we moesten twee keer terug aan start voorbij komen. Met deze geruststellende gedachte genoot ik volop van de prachtige natuur van heide, naaldbomen en een zanderige ondergrond. Eénmaal terug op de hoofdweg vervolgde ik mijn weg terug naar start. Hier herkende ik plots een startplaats van een een eerdere wandeltocht die ik ooit deed in deze streek. Uitkijkend waar ik ergens de bewuste pijl kon terug vinden die ik zonder erg erin te hebben was voorbij gelopen. Het gaf een goed gevoel toen ik deze gevonden had. Laat ons hopen dat het ook effectief die was.

Het heeft me 10 kilometers de tijd gekost voordat ik wist vanwaar ik de naar Hoogerheide mee kon associëren. Ik vermoed dat hier jaarlijks een wereldbeker veldrijden wordt georganiseerd. Een bord van de UCI bleek dit vermoeden te bevestigen. Het weer was een beetje een spelbreker.

De éne heftige regenbui werd afgewisseld met een zon die gelukkig in deze tijd van het jaar voldoende warmte kon geven om de kledij telkens terug te laten drogen. Maar het was telkens terug een gans gedoe met de jas (in het begin) en de poncho. Aan en terug uit, terug aan en terug uit en zo ging het eigenlijk de ganse tocht verder.

Van het bos in Woensdrecht kwamen we plots uit aan een vliegveld een heel veel achtergrond lawaai van een autosnelweg op de achtergrond. Dit was de voorbode van kilometers lang gezoem die de natuur volledig overstemde. Gelukkig was er toch nog een stukje prachtige natuur ertussen in deze lus.

Het was wel even slikken om op weg terug naar de start na ruim 30 kilometers een volledig woonwijk voorgeschoteld te krijgen. Je moet natuurlijk altijd wel ergens doorheen om terug in de natuur te komen. Maar het was alsof ze door zigzaggend de route uit te stippelen nog snel enkele extra kilometers wouden uit persen. Maar dit was ook wel leerrijk vond ik. Ontdekken dat de haven van Antwerpen toch wel dichtbij was en wel prominent aanwezig is in het landschap. Maar ook hoe stil en rustig die woonwijken wel zijn. Geen verkeer, geen mensen buiten, geen spelende kinderen. Je zou moeten gezegd hebben dat iedereen weg was, ik zou het nog geloofd hebben ook.

Als toetje kregen we nog het zwaarste deel onder de voeten geschoven. Enkele hellingen met ondertussen gladde paden door de veelvuldige regenval. Als je naar de 40 kilometers gaat voelt dit dan toch wel lastig aan, zeker als er dan nog eens de zoveelste pittige regenbui uit de lucht valt. Op zulke momenten kom je dan unieke gebeurtenissen tegen, zoals een grote roofvogel (vraag me niet welke) die op 15 meter voor je neus land om zijn prooi op te peuzelen. Jammer genoeg maak je als wandelaar net wet teveel lawaai en beweging en was de vogel terug gaan vliegen. Uniek zicht van zo dichtbij.

Op het kaartje van de wandeling zag ik bij thuiskomst dat we in de buurt van van Oefenterrein Ossendrechtse Heide zijn gekomen. Dit kan eventueel de vele doffe knallen op de achtergrond verklaren. Vond het al rare geluiden, ik dacht dat deze vanuit de haven van Antwerpen kwamen, maar dat leek me onwaarschijnlijk.

Ik sta nog altijd versteld van de manier hoe men in Nederland omgaat met het uitpijlen van een tocht. Je moet er altijd je gedachten bij houden en niet enkel afgaan op de richting van de pijl. Soms moest je rechtdoor, maar in werkelijkheid bedoelden ze rechts afslaan. Of aan een kruispunt in het bos moest je kiezen tussen rechtdoor, links of rechts. Maar nergens een pijl te bespeuren. Als je goed gokte zag je dan de pijl 30 meter verder tegen een boom hangen. Tja dan denk ik dat moet daar niet hangen maar op het kruispunt zelf. Of pijlen verscholen achter vijf andere bomen die ervoor staan. Dan denk ik altijd van “Waarom toch zo moeilijk en onlogisch maken, als het ook logisch en simpel kan?” Heb dit nog meegemaakt met wandeling bij onze Noorderburen. Deze wandeling is een echte aanrader om te doen. Met de typische ongerepte natuurgebieden en rustige wegen.

Relive ‘Morning Aug 25th’