Ik moet eerlijk bekennen dat wandelen en koude temperaturen voor mij geen geslaagd huwelijk zijn. Overal lees ik dat bij het sporten bij koudere temperaturen je in laagjes dient te kleden. Ik vrees echter dat een koukleum als ik dan telkens teveel laagjes aan ga doen. Ik heb het altijd graag lekker warm, indien ik het gevoel hebt dat het fris (lees gerust koud heb) is. Verstijven mijn spieren. Na een aantal kilometers warmt mijn lichaam dan lekker op en voel ik een gezellige warmte over me heen komen. Een zalig gevoel. Door de inspanning van het stappen blijk ik dan zovele kilometers verder een gevoel van koude of warmte of dan terug koude te voelen. Het openzetten van de rits van de jas versterkt dan het gevoel van koud hebben. Mijn lichaam koelt af van het zweet. Ik moet telkens vast stellen dat het mij niet lukt om doorheen de vele lagen kledij de gepaste temperatuur te vinden of te houden die bij de inspanning past.
Dit heeft dan ook wel gevolgen voor mijn gezondheid. Die bekoop ik dan de week na een deftige wandeling met een grote verkoudheid. Wat me dan in een vicieuze cirkel laat belanden. Vertrekkend van zin hebben om te wandelen, schommelingen van temperatuur tijdens het stappen, ziek worden na de inspanning om uiteindelijk een twee strijd te gaan leveren. Gaande van het verlangen om te gaan stappen tot de andere kant van het universum de afkeer om te stappen. Kortom de angst en de mentale en lichamelijke inspanningen om terug op mijn plooi te komen en de verkoudheden door te spartelen.
Als het van mij afhangt mag de lente morgen reeds van start gaan. Hopelijk komt de goesting om op stap te gaan dan ook terug.
