Eigen tocht: Wervik – Izegem

Ik heb soms van die momenten dat ik om een onverklaarbare reden niet kan wandelen in groepsverband. Gisteren en vandaag was het warme weer die mij heeft weerhouden om de stap te zetten. Het idee om dan zelf op stap te gaan begint dan lichtjes aan te borrelen in mijn hoofd. Want wandelen wil ik wel doen.

Dan maar in de nachtelijke uren stappen van A naar B. Wervik uitgekozen als startplaats van mijn eigen tocht. Ik nam het jaagpad aan de Franse kant van de Leie tot in Menen om daar dan over te schakelen op het Vlaamse gedeelte.

Het zal een zwoele nacht worden die ik voor de boeg had. Hoge nachtelijke temperaturen brengt ook wel wat volk op de been langs het water. Jongeren die samen komen om een pint te drinken of om in een afgelegen stukje natuur hun favoriete muziek te beluisteren. Of een amateur/sport visser langs het water met een agressieve hond. Mijn hart sloeg enkele slagen over. In het donker onvoorbereid een agressief lijkende hond die klaar staat om je te verslinden met huid en haar. Op die momenten begon ik mij te realiseren dat dit project niet zonder gevaren is.

Goed uitgerust met reflecterende banden en een hoofdlamp om vooruit te kijken. Daar de nacht ook veel mooie zaken in petto heeft, heb ik nogal vroeg beslist om de lamp enkel aan te steken als er fietslichten voor of achter mij aankwamen.

Ik kon genieten van de volle kracht van de natuur en deze zo min mogelijk te verstoren door mijn voorbij stappende aanwezigheid. De ganse nacht heb ik genoten van de kikkers en padden die luidkeels en zonder géne bezig waren met beste kwaak-concert in jaren. Konijnen die wulps heen en weer rennen en met hun witte achterste pluim hun aanwezigheid verraden. Eenden die nog in het water genieten van de stilte. Met als bis-nummer vanaf 4 uur in de ochtend het fluitconcert van de vogels. Heerlijk gewoon.

Maar ook de menselijke aanwezigheid deed me deugd om te aanschouwen. Als een achtergrond koor van de kikkers stond men luidkeels in de verte mee te brullen met Leef van André Hazes Jr. Of in Kortrijk fuivende jongeren in een park verlicht met gekleurde lichten van boom naar boom gespannen. Of de fietsende jongeren die spontaan een groet uitbrengen op weg naar huis na een avondje stappen.

Achteraf overschouwd heb ik genoten van deze tocht. Doch lijkt me dit niet zo veilig geweest te zijn. Zo alleen langs de Leie met enkele donkere en duistere plekken. Het voordeel was wel dat er geen verkeer was rondom mij. Wat de tocht een extra cachet gaf dat je overdag niet hebt.