In alle vroegte gestart aan deze tocht. De vrijwilligers waren nog bezig met alles klaar te zetten om de wandelaars te ontvangen. Ik wou er vroeg bij zijn om niet te ver moeten stappen tussen het start – einde en mijn wagen. Dit omdat ik mij aan een zware tocht verwachte en zoveel mogelijk voor mijn comfort wou zorgen om terug te vertrekken. Plaats genoeg, een lege parking voor mij alleen.
De eerste lus van ruim 6 kilometers was de berg naar beneden en terug naar boven. Het laatste stukje tussen de omheining en het struikgewas was heel pittig te noemen. Wegens het stijgingspercentage en de glibberige met stenen bezaaide ondergrond.
Veel lage bewolking in de ochtend. Waardoor het mooie panoramisch uitzicht vanaf de Mont Saint-Aubert verloren is gegaan. Ik had gehoopt daar op de terugweg nog iets van mee te pikken. Maar de vermoeidheid had tegen dan al lang de overhand genomen. Waardoor ik al blij was boven geraakt te zijn.
Grappig om te zien was het moment dat een hond bang was van andere honden. Wegliep met een duidelijke blik “mij niet gezien, ik ben weg”. Baasje mocht roepen wat die wou, de hond liep steeds verder weg. Bang van andere honden die achter traliewerk aan het blaffen waren? Hopelijk hebben ze hun hond toch kunnen overtuigen om verder te gaan. De baasjes zullen hoe dan ook minder “gelachen” hebben!
Voor de grote lus hing het eerst naar het dorpje Hérinnes. Waar ik voor de tweede keer op mijn oren kreeg dat mijn wandelkaart niet was afgestempeld na de 6 km. Moest men het lef gehad hebben, zou men mij eerst terug naar start gestuurd hebben. Tja, als men aan dezelfde tafel van de inschrijvingen ook de afstempeling doet. Dan mis ik die natuurlijk, om dan in de rij aan te schuiven met de starters zie ik dan ook niet meer zitten.
Mits nog wat licht heuvelend, ging het landschap over naar bijna biljartvlak. Onderweg nog een leuke babbel met een onderwijzer op rust. Die nu nog graag wandelt, maar het bij maximum afstanden houdt van 20 tot 24 km. Bij het horen van zijn leeftijd, kon ik enkel maar mijn petje afnemen om respect te tonen. Ik zou willen tekenen om op die leeftijd nog zo fit te zijn. Was voor mij de 42 km al pittig, de 24 km was ook wel pittig. De berg afwandelen, om daarna direct terug op te gaan. Duizendmaal respect voor die man.
Daarna ging het verder richting het dorp Pottes. Met twee keer de Schelde als bontgenoot. Nog altijd een mooi vlak landschap. De rustposten waren in van die leuke volkse cafés aan de kerk. Je kan ze niet “echter” en origineler bedenken.
Maar dan, na de tweede stop in Hérinnes wist ik dat het terug stoempen en sleuren zou worden om de berg die boven het landschap uitstak terug te bedwingen. Met veel strage wegen met putten van traktoren, stenen van bouwafval, keien om het geheel wat standvastiger te maken voor als het regent. ideaal om je voeten te “breken”. Geleidelijk aan kwamen de afstanden samen, waardoor er meer volk te zien was. Gaf voor mij telkens een punt om naar toe te stappen.
Ondertussen nog een babbel met mensen die bezig waren aan de 12 km. De zoon had graag nog eens meegedaan aan de Dodentocht. Hen aangeraden om de website de komende maanden in de gaten te houden voor als het “swappen” van tickets in gang schieten.
De laatste loodjes wegen het zwaarst, vandaag was dit zeker het geval. Ben blij deze volbracht te hebben op een “relatief” vlotte manier. Ik weet wel zeker, mijn portie bergen voor dit jaar is na vandaag op. Geef mij maar meer van de vlakke omgevingen. Ben niet zo een “berg beklimmer’.
