Hoe komt het toch dat een wandeling als de Dodentocht zoveel emoties opwekt bij mensen,
mij inclusief. Zou er daar ooit al eens wetenschappelijk onderzoek naar gedaan geweest zijn. Met ruim 800 wandel km dit jaar zou dit gevoel toch onlogisch moeten zijn. Of dan toch niet?
Voor de wandelingen in Torhout (42 km); Vlissingen (43 km) of Stekene (50 km) was dat gevoel niet aanwezig. Zelfs niet kunnen bespeuren voor mijn eerste Kennedymars (80 km) in Someren dit jaar.
Nu ben ik al dagen bezig met allerhande gerief klaar te leggen van kousen, broeken tot Compeed pleisters tegen blaren. Al zo erg dat er ondertussen een tweede stapel gemaakt is van gerief die zeker mee moet.
Welke schoenen ga ik aandoen? Diegenen die op het randje versleten zijn, maar me telkens al overal gebracht hebben waar ik wou. Of het nieuwe paar die net beginnen ingelopen te worden, maar niet zeker is of ze die 100 km zullen overleven zonder pijnlijke voeten (lees blaren). Welke schoenen zou ik meenemen als reserve? Die lage schoenen van enkele jaren terug, wetende dat het risico op omslaan op een overwegend plat een geasfalteerd parkoers nihil te noemen is. Of dan toch dat exemplaar die nog niet volledig is ingelopen?
De voorspelde regen helpt ook niet echt om tot rust te komen. Telkens nadenken en beredeneren met een “Wat als … ” gedachte in het achterhoofd. Moet ik een paar extra schoenen meenemen? Extra broek? … Om zot van te worden …
Eénmaal aan de start vrijdag avond in Bornem zal de stress van mij afvallen en zal het 100 km genieten worden van elke stap die ik samen met bijna 14000 anderen zet.
We zullen het maar wijten aan de unieke “DoToFever” die in alle hevigheid terug aan het toeslaan is !!!!
