Net zoals zovele wandel evenementen is ook de Kennedymars van Someren getroffen door het Covid-19 virus. Ik draag deze tocht dan ook op aan “Alle helden van de zorg”. Daarnaast bestaat er ook een ander virus waar velen net zoals ik door gebeten zijn, namelijk het wandelvirus. Het is voor mij ondertussen wat rustiger binnen de werk omgeving, wat ervoor zorgt dat er ook iets meer ruimte is vrij gekomen om het wandelen terug op te nemen. De stimulans was ook niet aanwezig door het volledig wegvallen van de wandelkalender. Er waren namelijk andere en belangrijkere prioriteiten in het leven.
Joek heeft een Kennedychallenge waar iedere wandelaar zich gratis kan op inschrijven. Dit nieuws trok me wel aan. Maar dan stoot je op het probleem van hoe zit die route nu in elkaar. Bij de vorige deelnames was het simpel, gewoon de wandelaars voor mij volgen en klaar is kees. Ik vond een uitgeschreven route op de website van Joek. Ik weet van mezelf dat zoiets tijdens het wandelen niet goed komt bij. De ervaring leert mij dat dit nooit goed komt en verdwalen gegarandeerd is.
Zou ik iets kunnen doen met de log gegevens van eerdere deelnames aan de Kennedymars van Someren. Dat bleek niet het geval te zijn wegens een onvolledige registratie van de route. Dan maar eens zoeken op het internet waar ik de route van 2019 in GPX bestand terug vond. Maar wat moet je daar nu weer mee?
Op mijn sporthorloge plaatsen was geen optie. Wou ook dit jaar mijn inspanning registreren? Dan maar op zoek gaan naar een app die op mijn mobiel zou kunnen werken. In het uitzoeken zijn er veel apps de revue voorbij gekomen. Ze zullen ook nooit de prijs winnen van eenvoud in gebruik. Uiteindelijk kwam ik de app “Routes” tegen. Was de eerste app die intiuïtief werkte. Dit gaf me voldoende vertrouwen dat het wel zou lukken om niet te verdwalen en onnodige kilometers onder de zolen te lopen. Om zeker niet zonder batterij te geraken ook nog drie powerbanks met een totale waarde van 28000 mAh in de rugzak gestoken.
Het eerste rondpunt na de afrit Someren had ik al prijs. Verkeerd voorgesorteerd en een blik voor mij van een parking met een tiental politie mensen konden mij niet besluiten om dit zomaar te corrigeren. Die ronde punten zijn voorzien van steentjes die de bestuurder op zijn rijvak moet houden. Vertrouwend op de gps met een herberekening van route zou dit wel oplossen. Dit was minder simpel dan gedacht, achteraf bleek dat roaming niet aanstond. Someren binnenrijden en op zoek gaan naar een gratis parking aan De Postel (langparkeren).
Deze keer geen feestgedruis, vuurkorven, mensen langs de weg … enkel maar indrukwekkende stiltes met de maan als gezelschap in de donkere nacht.
Tijd om te wandelen, eerst nog tien keer controleren of ik alles bij heb. Check, check en nog eens check. Mobiel aan, app openen en route laden. Hé, ik kan hier direct starten, wat ik dan ook deed met in mijn achterhoofd “zal start wel eens tegen komen”.
Avondschemering viel in, terrasjes zaten gezellig vol. Ik zat vol vertrouwen om de nacht in te stappen. De app deed zijn werk, jammer genoeg niet verbaal. Dat wordt dus opletten en de kaart voortdurend in de gaten houden. Voor mij toch nog ontspannender om te stappen dan voortdurend op zoek te moeten gaan naar straatnaamborden of de onzekerheid van zit ik wel nog goed.
De eerste kilometers gestapt te hebben kwam ik een donker bos terecht. Dit herkende ik niet van de mijn vorige deelnames. Ik genoot met volle teugen van de stilte om me heen, het gezelschap van de maan.
Bij mijn eerste stop na ongeveer 10 kilometers toch eens het kaartje van dichtbij bestuderen. Hé, ik was de grote lus in de omgekeerde richting aan het stappen. Dat verklaarde waarom dit bosrijk gebied me vreemd deed. Maar het was het natuurgebied die anders tijdens de ochtenduren op het programma staat. De richting waarin ik wandelde maakte voor mij niet veel uit.
Geschreeuw in de nacht, mijn geschreeuw was het die de harmonie van de nacht verstoorde. Plots staat daar een beest op vier poten voor mijn neus. Toeval wil dat ik mezelf 500 meter eerder me afvroeg wat ik zou doen als er een wild dier voor mijn neus zou staan. Daar stond dat dier dan, even muisstil als ik, elkaar aanstarend. Na de eerste schrik zag ik dat het een hond was, rustig beginnen praten en dat was voldoende. De hond vervolgde zijn weg en ik kon terug opgelucht adem halen. Het bleek de hond te zijn van enkele mensen die gewoon hun hond uit lieten.
Met doorheen de nacht een constante temperatuur van 17 graden was het aangenaam wandelen. Mijn licht vestje om de kilte van de nacht te trotseren mocht in de rugzak blijven zitten.
Na ongeveer 20 kilometers besloten om een boterhammetje te eten. De waakhonden van de omliggende boerderijen wakker geschud. Sorry, boeren als ik jullie nachtrust heb gestoord. Het was ook tijd om de veters van mijn schoenen iets harder aan te trekken. Ik voelde wat speling tijdens het stappen, blaren konden om de hoek schuilen. Nu mijn voeten terug goed vast zaten kon ik mijn tocht verder zetten.
De kerken waren mooi verlicht in deze nachtelijke uren. Dan maar een foto nemen om dit vast te leggen. Doorbreken van de rustige stap cadans deed even deugd. Ik ervaarde wel een vlammende pijn aan mijn linkerschouder. Vermoedelijk van de zware rugzak die ik mee torste. Even tijd nemen voor de herverdeling van gerief tussen de heuptas en de rugzak.
Deurne ontwaakte van een vrijdag nachtje van feesten. Het marktplein was volledig ingenomen door terrassen, gezellige boel. Uitkijkend of er een bakkerij open zou zijn op dit vroege ochtenduur. Ja hoor, bord buiten zetten en schuifdeur voor mijn neus op slot. Het bordje leerde me dat ze pas om 7:30 open gingen. Verder stappen en hopen om nog een bakker tegen te komen. Een straat verder had ik prijs. Vier croissants gekocht voor onderweg. Hier werd ik door enkele bewoners aangesproken die zagen dat ik bezig was met de Kennedymars. Na de stilte van de nacht deed het deugd om enkele korte gesprekjes te kunnen voeren.
De telefoon nummers in de omgeving van Deurne lijken verdacht veel op de mobiele nummers die uitgereikt worden door Mobistar/Orange in België. Hopelijk is dit in België geen bestaand nummer.
Doorheen de tocht twee borden tegen gekomen die verwijzen naar Westvlaamse steden (Oostende en Brugge). Er zal wel een logische reden voor zijn, maar door de vermoeidheid ging ik gewoon af op de herkenbaarheid van de namen.
In Ommel stond er een mooi bankje aan De kluis. Daar even rusten en terug tijd nemen om te eten en te drinken. Observeren van werklui die aarde uit een aanhangwagen aan het overscheppen waren voor in de tuin. Noeste arbeid op een zaterdag voormiddag. Rechtstaan van de bank was een pijnlijke ervaring. Spierpijn, krampen in beide bovenbenen. Als een kreupele zette ik mijn tocht verder. Hopend dat deze pijn van korte duur zou zijn.
Someren kwam stilaan in zicht. De kaart op mijn mobiel nog eens goed bestuderen. Goed opletten, ik kon hier direct aansluiting vinden bij de kleine lus die naar Someren End en Someren Heide liep. Hier moest ik de beslissing nemen van ga ik langs start of niet? Gewoon de aansluiting met de kleine lus genomen er vanuit gaande dat ik wel terecht zou komen.
De zoveelste keer begon het wat te regenen. Na de eerste twee keer vroeger op de dag nog de moeite gedaan om mijn regenjas aan te doen. Nu zag ik het niet meer zitten ervan uitgaande dat het terug niets zou zijn.
Ik zat al een tijdje door mijn water heen, uitkijkend naar een winkel op de route. Niets te zien enkel een pompstation waar een kleine winkel aan verbonden was. Twee 1 liter flessen water gekocht en wat verder op een muurtje mijn laatste croissant binnen gespeeld. Wat kan dit smaken na al die kilometers.
Net voor het buiten gaan van Someren End aan de praat geraakt met een koppel die bezig waren met de aanleg van hun tuin. “Hé, wil je wat drinken?” en “Hé, moet je naar het toilet?” vooral die laatste vraag klonk als muziek in de oren. Dan hoefde ik verder geen maisveld in te duiken. Leuke gezellige babbel, alvast merci hiervoor. Het deed me mentaal deugd.
Hmm, maisvelden. Het eerste die ik tegenkwam was afgesloten met draad en de twee volgende daar was de mais niet hoog genoeg. Ik zou 100 meter in het veld moeten gaan om toch enigsinds beschut te zitten. Wat was ik dankbaar dat ik eerder die mensen heb ontmoet.
De kilometers begonnen door te wegen en het verlangen was om naar de aankomst te stappen. Het was allemaal niet ver meer, maar “niet ver” kan toch nog ver genoeg zijn. Uiteindelijk mooi aan mijn wagen terecht gekomen. Niet langs start voorbij gekomen.
Op de snelwegparking van Turnhout mijn wagen aan de kant gezet en een uurtje achteraan in de wagen bij geslapen. Veiligheid boven alles, zeker na zo’n zware inspanning.
Werken met die APP in combinatie met het GPX bestand was een positieve ervaring. Enige nadeel is wel dat je je mobiel in de hand moet houden. Wat ik dan wel goed vond was om ten allen tijde een zicht te hebben hoe lang je op een bepaald stuk bezig bent. Vooral handig als het een lang uitzichtloos recht stuk is. Tijdens deze Corona tijden is het voor mij een oplossing om andere tochten ook op die manier te doen.
